Warme najaarsgroente met feta

Zodra ik op de fiets zit, verander ik in een scheurmonster. Op mijn opoefiets, trap ik met mijn niet zo lange benen – aka korte pootjes – iedereen eruit. Ik vlieg over de weg. Echt serieus, je ziet me niet eens als ik langs je fiets. Die lichtflits? Dat was ik dus. Wie weet was een carrière als professioneel wielrenner wel iets voor mij geweest. Heel veel pasta eten en heel hard fietsen. Langzaam fietsen kan ik gewoon écht niet. Zo’n slakkengangetje vind ik ongelofelijk saai. Laat mij dat tempo maar lekker opvoeren. Het lijkt wel of ik altijd haast heb. In feite is dat ook zo want ik vertrek altijd te laat. Het ligt niet aan de brug en ook niet aan de platte band. Nee, hier komt het treuzelen om de hoek kijken. Ik ben een vreselijke treuzelkont. Ik vermoed dat het snelle fietsen geboren is uit nood. Om het langzaam aan doen, te compenseren. Als ik om half moet vertrekken en ik ben om kwart over al klaar, presteer ik het toch om dan snel nog iets te doen waardoor half ineens vijf of tien over half wordt.

Treuzelmankementjes

Eigenlijk is dit helemaal geen prestatie. Ik trap alsof mijn leven er vanaf hangt om toch nog op tijd te komen. Soms lukt dat. Soms niet. Dat treuzelen dus. Inmiddels kent Ruben deze eigenschap natuurlijk ook. Goh! Toen we net samen waren nog niet. Als we dan ergens naar toe gingen, riep ik altijd heel hard dat we konden vertrekken. Ruub trok zijn jas en schoenen aan, stond bij de deur klaar om te vertrekken en wachtte tot ik eindelijk ook eens klaar was. Ook al riep ik dat ik al klaar was, de praktijk wees iets heel anders uit. Nog even snel naar de WC. Oh, mascara moet nog op. Hmm toch even die andere broek aan. Om gek van te worden natuurlijk voor een man. Of ja eigenlijk voor iedereen die dat treuzelmankementje niet heeft. Now he knows the drill. Zodra ik aangekleed, ingepakt, opgemaakt en uitgeplast (sorry voor de details) voor de deur sta, drukt hij de stand-by knop van de televisie pas in.

Knikkebollend op de bank

Met naar bed gaan ben ik soms net een klein kind. Het enige verschil met mij is dan dat een kind meestal niet wil slapen. Ik slaap graag dus dat is het punt niet. Als ik knikkebollend op de bak zit kost het zoveel moeite om ook daadwerkelijk op te staan en naar bed te gaan. Vooral als mijn gezicht nog schoongemaakt moet. Vreselijk vind ik dat. Herkenbaar voor de dames onder ons? Naar bed met een vies gezicht en mascara is nog wel erger, dus doe ik het altijd braaf. Het kost alleen een beetje moeite.

Ook met koken kon ik soms treuzelen. Ik moet zeggen dan ik echt vind dat dit verbeterd is de laatste tijd. Ja, je hebt een foodblog hoor ik je denken. Dat is ook zo, maar juist veel met eten bezig zijn en te veel ideeën in mijn hoofd zorgden er nog wel eens voor dat ik koken zo lang uitstelde dat we maar voor iets makkelijks gingen. En zeg nou zelf, iets bestellen valt bijna altijd tegen. Zo’n schaal met warme najaarsgroente en feta is dan gewoon veel lekkerder. Oke, het vraagt even wat snijtijd. Wie weet koop je dit soort groente wel voorgesneden bij de super? Geen idee hoor. Ik vind snijden niet zo’n probleem. Tenzij ik natuurlijk in de treuzelmodus zit. Zodra de groente in de oven zit, heb je er geen omkijken naar en staat er twintig minuten later een schaal dampende en zachte groente op tafel. Allemaal een tikkeltje zoet en dat gaat weer geweldig met de zoute feta. Ik vind dit soort eten gewoon heel fijn. Jij ook? Ga er dan lekker mee aan de slag!