Broodje Martino met sriracha

Sinds ik een broodje Martino voor het eerst at, ben ik er fan van. De zachte filet americain combineert zo goed met de scherpe rode ui, pittige sriracha en frisse augurk. Vandaag deel ik mijn recept wat ik voor Vleeschwaar maakte. En doe uit de doeken dat ik best een kritische consument ben. Of voor sommigen, gewoon een grote zeur. Benieuwd? Lees snel verder.

Zeikerd

Ik denk dat je mij het beste omschrijft als een bovengemiddelde kritische consument. Althans, dat zijn dan mijn eigen woorden. Sommigen ons onder noemen me wellicht gewoon een grote zeikerd. Dan kan en mag natuurlijk. Ik weet nou eenmaal heel goed wat ik wel en vooral ook niet lekker vind. Nu lust ik in principe alles. Alhoewel dat in principe wel wat uitleg nodig heeft. Ik ben dol op goed brood, maar van brood uit de supermarkt loop ik niet warm. Voor verse friet mag je me wakker maken maar wel zelfgesneden. Ik begin de dag het liefste met cappuccino maar dan niet te melkig en met goede espresso. Snap je wat ik bedoel? Ik stop niet zomaar alles in mijn mond. Ik eet enkel wat ik echt echt lekker vind en doe het liefst geen concessies op kwaliteit. En dat hoeft heus niet altijd het duurste van het duurste te zijn. Ik denk dat kwaliteit hier heel persoonlijk is.

Liefde voor filet

Zo heb ik ook een grote liefde voor filet americain. Of Vlaams preparé. Een verse boterham met knapperige korsten, besmeerd met een dikke laag filet en veel zwarte peper en zeezout. Als ik ooit zwanger ben, ga ik dit absoluut missen. Ondanks dat ik niet wekelijks eet. Zelfs niet eens per maand. Zodra ik het niet meer mag, wil ik het dagelijks. Dat weet ik nu al.

Als kind hadden we thuis altijd filet american van de slager. Hij verkocht dat enkel op vrijdag en zaterdag, wat het extra specials maakte. De kleur was licht en de smaak subtiel. Ja ja, ook als extra klein lepeltje was ik me daar al van bewust. Denk ik dan. Het kan ook dat ik wil dat het zo was en ik het nu ter plekke verzin. De waarheid ligt vast ergens in het midden. Ik gruwel bij het idee om filet americain uit de supermarkt te eten. Knal rood, mega zout en veel te grof met witte stukjes die extra goed tussen je tanden blijven hangen. Wat niet echt charmant staat als je ze eruit peutert. Dat weet ik uit ervaring want ik ben natuurlijk wel eens voor de bijl gegaan voor zo’n bakje.

Kriticus

In Antwerpen is een restaurant waar ik voor het eerst kennismaakte met een broodje Martino. Filet of preparé, aangekleed met een speciale pittige saus, rode ui en augurk. De kriticus in mij zou dit nu niet meer zo snel bestellen. Tenzij ik weet dat de filet bij een goede slager vandaan komt. Zo’n vijftien jaar geleden durfde ik dat nog wel aan en sindsdien is dit een favoriet brood beleg. Voor Vleeschwaar ging ik er zelf mee aan de slag. Ietsje anders dan de traditionele versie, maar daar is niets mis mee. Ik gebruik geen martinosaus maar sriracha. En geen pistolet maar getoast brood. Het is zo gemaakt, ziet er feestelijk uit en is super lekker.

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter

In samenwerking met Vleeschwaar.