Persoonlijk // Het leed dat sporten heet…

Na maanden van het sponsoren van de sportschool waagde ik eigenlijk weer een poging. Ik heb het geweten. Of eigenlijk weet ik het nog steeds, want ik heb spierpijn van mijn kruin tot aan mijn tenen. De optimist in mij voelt zich inmiddels weer on top of the world. Ik vermoed dat ik binnenkort ergens op een voorpagina prijk in bikini. Haha, ik zei toch optimist en iemand die zich te grappig vindt. Maar oké, tijdens het sporten ontstond deze blog. Toch nog ergens goed voor geweest. Het leed dat sporten heet. Vandaag vertel ik jullie erover.

Extreem uithoudingsvermogen

Ik ben niet gezegend met een atletisch lichaam. Zo’n lijf wat zich met gemak in alle bochten wringt, lenig is, makkelijk yogahoudingen aanneemt of een extreem uithoudingsvermogen heeft. Dat laatste is niet helemaal waar. Als het gaat over eten, ben ik niet te stoppen. Ook heb ik geen talenten op sportgebied. Als kind heb ik zo ongeveer alle sporten gedaan die je maar kunt bedenken. Ik stopte. Soms omdat ik er niets aan vond, of omdat ik er geen zin meer in had, of om een nader in te vullen reden.

Van atletiek tot volleybal. Ik kan me niet herinnering dat ik ooit een ace maakte. Of een goede service. Ik snap dat je nu onder de indruk bent van de volleybaltermen die ik er zo even in smijt, maar die heb ik gewoon gegoogeld. Dan was er ook nog streetdance, jazzballet, en wedstrijdturnen. Wat ik heel leuk vond, maar waar ik extreem slecht in was. Ik hield wel vol. Ondanks vallen van de balk, halve radslagen – met kromme in plaats van gesterkte benen – op de mat en tegen de kast opknallen in plaats van erop. Dat verdient eigenlijk ook wel een beker, maar nee, ik werd meestal laatste. Misschien nog eens contact opnemen met de turnvereniging. Zo was er ook nog paardrijden, waar ik mee stopte nadat ik mijn neus verbrijzelde toen ik van een op hol geslagen paard afviel.

Ponykamp

Ik probeerde heel hard een paardenmeisjes te zijn, maar nee dat was het toch ook niet helemaal. Ooit ging ik mee op ponykamp. Met honderd paardenmeiden. Vreselijk. Uren praten over verzorgpony’s, manen invlechten en welke rijbroek lekker zat. Het enige hoogtepunt voor mij, was de snoepkast die elke dag openging en waar je dan een Mars of Snickers kon kopen. Het zal wel weer eens niet over eten gaan. Ik probeerde van alles uit, maar doorzetten, ho maar. Yoga vond ik ook altijd leuk en wil ik best wel weer oppakken. Fijn voor je lijf en voor je kop. Dat stramme lichaam werd zowaar wat soepel. Toch vergeleek ik mijn houdingen altijd met die van mijn mede yogi’s. “Het is geen wedstrijd,” hoor ik de yogajuf nog zeggen. Dan ken je mij nog niet.

Krachthonk

En toen vond ik krachttraining. Stoer doen tussen de brede mannen in het krachthonk, handdoekje rond mijn nek, zware gewichten pakken, mijn spieren flexen en selfies maken in de spiegel. Als je trouw je programma afwerkt merk je snel verschil aan je lijf. Toen ik laatst een trouwfoto zag van twee jaar geleden wist ik dat de knop weer om moest. In die tijd sportte ik fanatiek – op mijn manier dan – en dat zag je aan mijn armen. Ik spotte een kleine spierballetje op mijn arm. Die spierbal is nu naar beneden gezakt in de vorm van een kipfilet. Misschien moeten mijn lover en ik gewoon weer trouwen. Heb ik direct een goed doel om het sporten vol te houden. Dus schatje, wat zeg je ervan?

Want wat ik ook ontdekte bij krachttraining is dat, als ik trouw een keer of drie/vier per week ga, ik kan eten wat ik wil. Tot op zekere hoogte dan hè? Ik schreef er al eens een blog over. Dit is echt mijn geheim van op gewicht blijven of afvallen. Je snapt vast wel wat er gebeurt als je eetpatroon hetzelfde blijft en je de sportschool skipt. Die mom jeans wordt ineens een skinny jeans. Ietwat overdreven, maar toch merk ik het. De zin was weg. Ik had er geen puf voor en verzon allerlei redenen en excuses om maar niet naar de sportschool te gaan.

De zomer was wat stressvoller dan normaal. Dat schijnt je bijnieren nogal uit te putten. Toen de oefentherapeut, waar ik naar toe ga voor mijn rug, vertelde dat ik in stressvolle tijden beter iets minder naar de sportschool kan gaan om die uitputting niet erger te maken, nam ik dat natuurlijk direct aan. De tip om dan maar veel te wandelen vergat ik voor het gemak.

Verhoogde hartslag

Deze week was het zover. Na twee maanden sponsoren van de sportschool, stapte ik weer binnen. Ze kenden me nog en er was niets veranderd. En weet je, het was eigenlijk hartstikke lekker. Zweten, een verhoogde hartslag, muziek op of soms ook even uit om stiekem gesprekken af te luisteren. Het ging me makkelijk af. Kijk, we hebben het niet over de dag erna. Of de dag daarna. Op het moment dat ik dit type is het two days after. Ik kon de etensbakjes van de poezen bijna niet pakken omdat mijn benen na de legday niet helemaal meewerkten. Mijn straf. Die best fijn voelt.

De optimist in mij heeft na één keer sporten ook het idee al stakker in haar velletje te zitten. Wat me wel opvalt, is dat ik automatisch ook weer gezondere keuzes maak qua eten. Is het toch allemaal niet voor niets. Wees niet bang. Dat wordt geen fitgirl blog en ik ga ook geen voor en na foto’s delen. Of dat hele this is me en this is also me gedoe op Instagram. Daar doe ik ook niet aan mee. Op de linkerfoto laat je alles los en gaan, waardoor je tien kilo zwaarder lijkt inclusief vetrol(len). Rechts span je je spieren aan. Net zolang tot je zo rood bent als een tomaat, het zweet je uitbreekt en bijna flauwvalt omdat je niet ademt. Ik snap heus wel dat je soms bedot wordt op Instagram, maar deze trend begrijp ik niet. Het voelt toch een beetje als smeken om comments als: “Ik vind je op allebei de foto’s mooi.”

Flow

Dit verhaal schrijf ik stiekem een beetje voor mezelf. Dat moet ik dan elke keer, als ik geen zin heb om te sporten, door lezen. Sporten is dan wel een leed. Soms. Maar ik ben blij dat ik dit kan, met mijn gezonde lijf. En de allerbelangrijkste reden, omdat ik dan kan blijven eten wat ik lekker vind en goed in mijn vel zit. Ik verwacht nu niet dat die strubbelingen voor altijd over zijn. Of ik nooit meer mopper over sporten, maar ik weet wel dat het altijd wel weer goed komt en de flow ooit terugkomt. Het leed dat sporten heet, maar eigenlijk ook best fijn is.

Ik ben zomaar nieuwsgierig, is dit herkenbaar voor jullie? Laat het me weten!!

Ga jij een recept van Little Spoon maken? Laat het mij dan weten. Ik ben super benieuwd naar jullie kookkunsten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter

Delen op social media