Reisdagboek Auvergne #3: Vulkanen beklimmen, truffade en kaasboerderijen

Ik vertelde al eerder over mijn reis naar de Franse Auvergne. Vandaag het laatste deel online. Ik beklom een vulkaan. Op Adisda in plaats van wandelschoenen, overwon mijn hoogte vrees, verwonderde me over het mysterieuze en dromerige landschap, at truffade en bezocht een kaasboerderij. Benieuwd? Lees snel verder.

Puur en ongerept

Ik zie ijs op de bergtoppen. Kabbelende beken. Koeien die voorbij rennen of juist vredig grazen in de groene weilanden. Weilanden waar stukken steen en rots een teken zijn van de vulkanen die hier lang geleden actief waren. Het is mysterieus en dromerig. De natuur is groen. Heel puur en ongerept. Zelfs zo dat soms lijkt alsof het niet echt is. Alsof ik op een filmset loop.
We beklimmen de Puy Mary, Dit is één van de hoogte bergen in de cantal massif.

Samen met gids Gabrielle maak ik de klim van bijna 1800 meter. Op mijn Adidas gympen wel te verstaan. Waar heb je bergschoenen voor nodig? Ik moet bekennen, ooit beklom ik het Atlasgebergte op Havaianas. Op mijn sportschoenen was een stuk comfortabeler, maar zeker niet aan te raden. Ga je deze tocht ook lopen? Een wat steverige schoen is mijn advies.

Vergezichten

De Puy Mary is vanaf twee kanten te beklimmen. Ik start met die route die ons langs de geitenplaadjes om hoog leidt. Dit is geen gemakkelijke klim.We gaan slinger de slanger. Het is goed oppassen waar je je voet zet. De keien en rotsen zijn soms glibberig, door het water wat er tussendoor sijpelt. Elke keer is het een verrassing welk uitzicht ons nu weer staat te wachten. Het is een grauwe dag, maar eigenlijk maakt dit niets uit. Het zorgt voor mysterieuze beelden en vergezichten. Laaghangende wolken die ik met gemak zien omdat ik me er ver boven bevindt.

Doodeng

De wolken zorgen er ook voor dat de klim voor iemand met enorme hoogtevrees net wat comfortabeler is. Wat vind ik hoogtes eng. Een ladder, een lift van glas, op een balkon van een flatgebouw staan… Het levert trillende benen op en een raar gevoel in mijn buik. De hele tocht ging het goed. Af en toe een wat versnelde hartslag maar niets heftigs.

Tot we een smalle strook over moeten. Nog geen halve meter breed en met de afgrond aan beide kanten. Doodeng want je niet ziet wat er beneden is. Toch maakt dit het voor mij iets makkelijk om de oversteek te maken. Eerst even zitten op een rots. Op adem komen, moed verzamelen en daar ga ik. Een overwinning is het die zonder kleerscheuren gehaald heb. Opgeven was geen optie. en jeetje wat een goed gevoel. Niet veel later bereik ik dan ook de top van de berg.

De afdaling is makkelijker. Althans zo lijkt het in eerste instantie. Over honderden traptreden begin ik aan mijn wandeling naar beneden. Moe maar zo voldoen sta ik uiteindelijk weer beneden. Wat een ervaring. Het is tijd om verder te gaan. We maken nog kort een stop om marmotten in het weiland te zien spelen en ravotten. Het is een schattig zicht.

Gloeiende wangen

Na de flinke wandeling en klim voor de Cantal Massif is het tijd voor een lunch. We rijden naar Auberge La Boudio. In het hart van de Cantal en aan de voet van de Puy Mary. De auberge lig prachtig. Midden in de natuur. Binnen is het warm en behaaglijk. Het ruikt een beetje sauna-achtig door al het hout. Mijn wangen gloeien. Na al die inspanning heb ik behoorlijk trek gekregen.

Droomlunch

Ik ontdek de stevige keuken van de bergen en proef truffade. Een boerengerecht met aardappel en kaas. Dit is Cantal en natuurlijk afkomstig uit de Auvergne. De kok heeft er saucijsjes bij gebakken. Voor de frisheid eten we er een salade naast met veel olijfolie en rode wijnazijn. God, wat smaakt dit goed. Een glas rode wijn erbij, maakt dit tot een droomlunch. Het vult behoorlijk, dat verbaasd je misschien niet. Toch komt er ook nog een toetje op tafel. Een flan met koffiesmaak. Normaal niet echt mijn ding, maar nu kan ik het niet weerstaan. Na de kazen, die ik ook niet aan me voorbij laat gaan, knap ik bijna.

Huiskatten

De zon breekt door dus ik besluit uit te buiken in de mooie tuin. Ik plof neer in een ligstoel. Rondom staan picknicktafels. De huiskatten scharrelen nieuwsgierig om me heen. Een zwart-witje waarvan ik de naam niet weet. De rode kater heet Karamel, vertel zijn baasje mij. Hij zoekt me steeds op en klimt uiteindelijk op de stoel naast me.

De wind speelt met mijn haar en laat het bloemblaadjes regenen. Het enige wat ik hoor zijn de vrolijk fluitende vogels, de beek die naast het landgoed van de Auberge ligt en het loeien van een de koeien. Vlinders fladderen rond, de bloesem ruikt geurig. In het grasveld bloeien madeliefjes en paardebloem. Dit is Frankrijk zoals ik het voor me zie.

Kaasboerderij

Halverwege de middag rijd ik weer door. We bezoeken La Grange de la Haute Vallee, een kaasboerderij naast het dorpje Albepierre Bredons. Voor een liefhebber van kaas, zoals ik, één van de betere uitjes. Zelfs na zo’n rijkelijke lunchs als ik eerder had. Nathalie, de boerin des huizes, neemt me mee de stal in en vertelt over de koeien, hoe ze gemolken worden en hoe de kaas gemaakt wordt.

Ik probeer zelf een koe te melken. De boerin waarschuwt me. Met een beetje pech zit je zo onder de poep. Met angst voor wat eventueel komen gaat pak ik de uiers beet. Er gebeurt weinig of eigenlijk gewoon niets. Het is mij al duidelijk. Dit talent heb ik niet. Laat mij maar kaas eten. Daar ben ik toevallig veel beter in. Gelukkig is dat het volgende wat aan de beurt is. De vijf kazen uit de Auvergne liggen klaar om te proeven. Cantal, Saint Nectaire, Fourme d’Ambert, Bleu d’Auvergne en Salers. Vooral Cantal en Salers vind ik verrukkelijk.

Blesle

Vannacht slaap ik in het fotogenieke dorp Blesle bij Hotel la Bougnate. Het dorp is klein. Hier kun je dwalen zonder te verdwalen. Karakteristieke panden, met gekleurde luifels en een oude stenen brug om de ene oever met de ander te verbinden. Toevallig beland ik op een buurtfeest. In niets te vergelijken met hoe dat in Nederland is. Tafels vol met terrines, grote kazen, knapperige stokbrood, goed gevulde glazen wijn en speciaal bier. Wat een gezelligheid. Jong en oud feest en danst samen met een bandje wat folkmuziek speelt.

   Mijn dagen in de Auvergne hadden niet beter kunnen afsluiten. Ik heb mijn hart verloren aan deze Franse streek. Ik voelde me vrij en nietig te gelijk. Compleet ontspannen en het gevoel juist alles te willen ontdekken. En natuurlijk het eten. Dit is Frankrijk.

Ben jij al bij geweest? Ik ben benieuwd wat je ervan vond. Laat het me weten. Dit kan via Facebook, tag Little Spoon op Instagram of op Twitter en gebruik de hashtag #LITTLESPOONNL.

Volg je me al?
Facebook, Instagram, Twitter